Oyunu 2 Kasım 2023’te izledik. Bazen uzun uzun yazıyorum, hatta çoğu zaman uzun. Bu bir şeyler anlatma çabamdan mı, zihnimin derinliklerine düşen hikayeyle ilgili sorulardan mı bilemiyorum. Ama bu oyunda hep ama hep duygudaydım, oradan oraya sürüklendim, hep dolu dolu hissettim. Zihnim bi’ kenarda durdu ve bu geçişlerimi izledi. Belki biraz merak etti tabii ama; o kadar. Geri kalan zamanlarda fıssss… Susmayı bildi.

(Oh be! Dünya varmış hakikaten..)

Ne diyordum, evet.. Hep içindeydim tüm kalbimle oyunun. Hissettirdiklerini uzun uzun yazmak istiyorum ama sonra dile gelen hislerin, büyüyü bozduğunu bilmemden mütevellit, ilişmiyorum söze dökmeye. İçimde tutuyorum tüm hissettirdiklerini. Akan gözyaşım, gülümseyen suratım, attığım kahkahalarım, bir yerdeki ani sıçrayışım. Bunlardı dışarıdan görünen. İçimdense, iki oyuncuya tüm kalbimle sarılıyordum kendimce, bu duygudaşlığı, oturduğum yerden bana da yaşattıkları için. Aktif izleyici olmak harika bir şey ve bu o kadar zor yakalanıyor ki offff. Hani, 100 tane oyun izliyorum, bir tanesi ancak böyle bir ruh haline beni sokuyor gibi.

Velhasıl kelam, diyeceğim odur ki, ben baş erkek kahramanımız Tom’u tanıdım, az çok nasıl davranacağını anladım. Kadın kahramanımız Viv’in mimiklerini suratıma kazıdım, tam da Viv’lik hareket bu diyecek kadar kendisini anladım. Bu “tanıdıklık” hissi, alakasız olacak ama hani Friends’tekileri arkadaşınmış gibi hissetmeye benziyor bir kuple. Gerçekten tanımak, içini görmek, o kişileri “tahmin edebilmek”. Vallahi billahi ben anladım bu ikiliyi. Bildim baya bildim, evvvet ve çoooook imrendim. Belki de kıskandım, bilemiyorum.

Bunun üzerine çok yazılır ve fakat ben daha da uzatmayayım. Bence harika bir oyun! Bilet bulmak çok zor, ama değiyor, sahnedeki iki saatlik kan ter gözyaşı içindeki çabaya kıyasla, bizim bilet bulmak için gösterdiğimiz emek ne ki, dedirtiyor.

Velhasıl kelam: üç hece, bir kelime: ba-yıl-dım!